Zasady tworzenia czasowników nieregularnych w języku niemieckim są trudniejsze do zdefiniowania niż w przypadku czasowników regularnych, ponieważ nie ma ścisłych reguł, które można by zastosować do każdego nieregularnego czasownika. Czasowniki nieregularne (zwane też silnymi – starke Verben) zmieniają formę głównie w czasie przeszłym oraz w imiesłowie czasu przeszłego (Partizip II), zmieniając samogłoskę rdzenia. Na przykład: 'fahren' w czasie przeszłym to 'fuhr', a jego Partizip II to 'gefahren'. Aby nauczyć się czasowników nieregularnych, trzeba je zapamiętać, ponieważ często nie podlegają one regularnym wzorcom.
Jeśli chodzi o czasowniki nieregularne, nie ma jednej zasady, która by pozwalała je łatwo odmieniać, tak jak czasowniki regularne. Musisz po prostu nauczyć się ich form na pamięć. Ale jest pewna prawidłowość: większość czasowników nieregularnych zmienia samogłoskę w rdzeniu czasownika w czasie przeszłym oraz w Partizip II, na przykład: 'sehen' (widzieć) staje się 'sah' w czasie przeszłym i 'gesehen' w Partizip II. Czasem zmienia się nie tylko samogłoska, ale i końcówka, dlatego warto powtarzać te formy, stosując je w zdaniach, aby utrwalić je w kontekście.
Nieregularne czasowniki niemieckie mają swoje korzenie w dawnych odmianach języków germańskich. W przeszłości istniały różne wzorce odmiany czasowników, z których wykształciły się obecne formy nieregularne. Dlatego czasowniki nieregularne często zmieniają samogłoskę w rdzeniu, ponieważ zachowały stare zasady fleksji. Na przykład, czasownik 'schreiben' (pisać) zmienia się w 'schrieb' w czasie przeszłym, co pochodzi z dawnych form germańskich. Ostatecznie jednak nie ma współczesnej reguły, którą można by zastosować do wszystkich czasowników, dlatego uczymy się ich przez obserwację i praktykę.