Przede wszystkim, czasowniki regularne we włoskim mają przewidywalne wzorce odmiany, co oznacza, że końcówki zmieniają się według ustalonych reguł w zależności od czasu i osoby. Na przykład, czasownik "parlare" (mówić) w czasie teraźniejszym odmienia się: io parlo, tu parli, lui/lei parla, noi parliamo, voi parlate, loro parlano. Czasowniki nieregularne, z drugiej strony, nie zawsze podążają za tymi wzorcami i często mają unikalne formy. Na przykład, czasownik "andare" (iść) odmienia się: io vado, tu vai, lui/lei va, noi andiamo, voi andate, loro vanno. Dlatego trzeba nauczyć się ich odmian na pamięć.
Główne różnice między czasownikami regularnymi a nieregularnymi we włoskim polegają na tym, jak zmieniają się ich formy w różnych czasach i osobach. Czasowniki regularne, jak "mangiare" (jeść), mają stałe wzorce odmiany: io mangio, tu mangi, lui/lei mangia, noi mangiamo, voi mangiate, loro mangiano. Z czasownikami nieregularnymi jest trudniej, ponieważ ich formy mogą się znacznie różnić od regularnych wzorców. Na przykład, "essere" (być) w czasie teraźniejszym odmienia się: io sono, tu sei, lui/lei è, noi siamo, voi siete, loro sono. Ważne jest, aby poświęcić czas na naukę nieregularnych form, ponieważ są one często używane.
Witaj! W przypadku czasowników regularnych, jak "scrivere" (pisać), końcówki są przewidywalne: io scrivo, tu scrivi, lui/lei scrive, noi scriviamo, voi scrivete, loro scrivono. Czasowniki nieregularne natomiast, jak "fare" (robić), mogą mieć zupełnie inne formy: io faccio, tu fai, lui/lei fa, noi facciamo, voi fate, loro fanno. Różnice te mogą wydawać się trudne na początku, ale z czasem i praktyką zaczniesz je rozpoznawać i stosować bez problemu. Dobrym sposobem na naukę jest tworzenie zdań z tymi czasownikami i powtarzanie ich, aby utrwalić różne formy.